මං එහෙම කියනකොට ම වරූන් අපේ දොරකොඩට ඇවිත් කුරුල්ලෙක් වගේ "ක්‍රීක් ක්‍රීක්" ගෑවා. එයා දැක්කම මට ඇතිවුණු සතුටට මගේ ඇස් දෙකට කඳුළු පිරුණා. වරූන් ඇවිත් හිටියේ අලුත්ම ඉස්කෝල ඇඳුම් ඇඳගෙන. වරූන්ගේ එක අතක අලුත්ම කොට කලිසමක්. 

"මේක ඔයාට" කලිසම මට දික්කර  ගෙන වරූන් කීවා. 

"කොයින්ද?"

"මට කලිසන් දෙකයි. කමිස දෙකයි. අම්මා අරන් දීලා ගොඩක් කල් මං ඔයාට කිව්වේ නැත්තේ, ඔයාට දුක හිතෙන නිසා. කොහොමත් ඔයාට ගන්න බැරි උනා නම්, මගේ කමිස දෙකෙන් එකකුයි කලිසන් දෙකෙන් එකකුයි, ඔයාට දෙන්නයි හිටියේ, දැන් ඉතින් කලිසන් දෙකෙන් එකක් දුන්නම් ඇතිනේ"

"මාරු හලෝ "

එහෙම කියලා, මං මගේ යාළුවා බදාගත්තා.

මුකුත් නොකියා වරූන් කුරුල්ලෙක් වගේ "කීචි බීචි" ගෑවා. 

ඒ වෙලාවේ වරූන්ගේ ඇස්වලත් කඳුළු පිරිලා තිබුණා. 

"වරූන් ඔයා හරි හොඳයි." මං කෙඳුරුවා..

වරූන් ඇස්වල කඳුළු අතින් පිහිදාගෙන මෙහෙම කීවා. 

"මතකද? එදා විජිතයා කිව් කතාව ෂර්ලොක් හෝම්ස්"